Een avontuurlijke rit vanuit Spanje

Ik rij vanuit Zuid Spanje richting Nederland. Mijn gevoel zegt… zorg dat je Spanje in ieder geval uitkomt! Ik kom onderweg allemaal borden tegen waar iets op staat in het Spaans met het woord Corona… de reden waarom ik terug aan het rijden ben.

Ik heb geen idee wat het betekent en als ik stop lees ik op het internet dat het gebied waar ik op dat moment in zit een lock down heeft gekregen. Dan maar snel verder rijden. Ik ben om 17:00 uur begonnen met rijden, ik was het eerst nog niet van plan. Maar per dag verandert de situatie gigantisch.

Ik heb een paar weken lekker alleen in een stukje paradijs gestaan en weinig gereden. Daarvoor had ik tijdens het rijden last van paniekaanvallen, door vermoeidheid. Omdat dat nog in mijn systeem zit heb ik het e.e.a. te overwinnen en ben ik mezelf onderweg weer opnieuw aan het programmeren. “Zie… ik kan perfect tussen die twee lijnen door rijden, exact zoals ik altijd heb gedaan. Geen probleem dat daarnaast nu een afgrond is.”

Niet bepaald voorbereid op een lange rit voor die dag zoek ik in mezelf naar extra kracht. Ik voel dat ik extra kracht uit m’n core kan putten. Elke keer als ik bij een spannend stuk langskom of als ik moe word, druk ik op ‘het krachtknopje’ en visualiseer ik dat er vanuit dat punt energie door m’n hele lichaam heen golft. Ik voel de golf ook echt door me heen gaan.

Er is echt een POWER modus in me aangezet. Alsof er een survivalinstinct is geactiveerd. Ik was eigenlijk moe toen ik begon met rijden maar heb er ineens al 5 uren op te zitten.

Als het 12 uur in de nacht is lijkt het me het verstandigst om te gaan slapen en de volgende dag het laatste stuk te pakken. Ik maak m’n bed op orde en bekijk nog even de laatste nieuwsberichten. Het laatste stuk van Spanje waar ik nog doorheen moet is net in een lock down terecht gekomen.

Een spanning stroomt door me heen. Dan maar een kort nachtje. Ik heb geen idee hoe Frankrijk gaat reageren. Ik moet door die grens heen zien te komen. Ik wil naar huis! Het is toch fijner om in eigen land opgesloten te zitten en het reizen heeft me moe gemaakt.

Na 3 uren slaap zit ik weer achter het stuur. GAS!

Mijn been begint elke keer na een uur pijn te doen. Ik heb tijdens m’n reis m’n enkel verstuikt waardoor m’n been nu niet veel inspanning kan hebben blijkbaar. En constant m’n been naar beneden voelt niet al te fijn. Ik doe wat extra oefeningen en probeer op andere dingen te focussen zodat ik door kan rijden.

En dan eindelijk… daar is de grens! Gelukt! Ik kom er moeiteloos doorheen! Oooooohhh yes!! Vanaf nu gaat het allemaal goed komen.

Ik parkeer en kruip achter in m’n wagentje. Zo fijn om altijd m’n kleine huisje bij me te hebben. Ik maak lekker eten klaar. De publieke ruimtes vermijd ik op het moment dus nu even geen restaurantjes. Maar ik heb alles bij me wat ik nodig heb.

Door Frankrijk heen kom ik veel busjes, campers en caravans tegen met kentekenplaten uit Duitsland, Nederland en België. Meer mensen die naar huis willen. Het is rustig op de weg.

Ik kom erachter dat als ik mijn hand op m’n been leg, het werkt als een pijnstiller en de pijn die normaal door m’n hele been heen stroomt weg is. Ik probeer altijd verschillende dingen uit die ik hier en daar opvang. Door vervolgens op m’n gevoel dingen te doen heeft vaker een bijzondere uitwerking. We zijn als mens tot veel meer in staat dan we denken. En dit is waarom het ook belangrijk is om jezelf tussen mensen te zetten die je in aanraking brengen met nieuwe dingen. Je wordt erdoor geïnspireerd.

Ik kom bij de Duitse grens aan. Ik had al gehoord dat Duitsland ook net een lock down heeft gekregen. Als ik eraan kom worden er verschillende mensen uitgehaald. Ik kan gewoon door rijden. En bij de Nederlandse grens heb ik helemaal geen problemen. NEDERLAND!!! JAAAAAH!!!

En dan… ben ik er ineens. Op mijn vaste plek in Nederland. De plek waar ik me volledig veilig voel en helemaal mezelf kan zijn. Waar ik volop stroom heb! Water! Een WC! En en en…

En hier… gaat het avontuur der avonturen beginnen.

Want… terwijl ik in Zuid Spanje zat… heb ik 3.000 km verderop iemand ontmoet. Online. Gewoon via een Facebook groep contact met iemand gekregen waar ik wel erg veel mee gemeen heb. We zijn al een maand elke dag aan het videobellen. En voelen… JA! Ik verklaar mezelf voor gek. Want dit kan je toch niet voelen via een scherm?

Maar… hij moet uit Denemarken komen. Waarvan de grenzen net dicht zijn gegaan. We zouden eigenlijk een week wachten om elkaar te ontmoeten zodat ik even de kans krijg om tot rust te komen. Maar dit verandert alles. Als we nu gaan wachten dan kunnen we elkaar misschien maanden niet zien. En ik ben klaar met tegen een schermpje praten. Ik wil hem kunnen voelen!

Hij is het daar helemaal mee eens. Omdat hij van nature nomadisch is heeft hij z’n boeltje zo gepakt. Hij moet de grens door zien te komen en daar wordt niet iedereen door gelaten. Terwijl hij op de maandag begint met zijn tocht naar mij in Nederland, zet ik mijn heerlijke bell tent op. In het bos en met een lekker kacheltje erin.

Ondertussen krijg ik berichten van hem. Een accu die er mee ophoudt. Een halve meter modder waarin hij vast komt te zitten maar toch uit weet te komen. Verschillende grensovergangen waar hij wordt tegengehouden. Maar bij 1 grensovergang… wordt hij door gelaten!

Het gaat nu echt gebeuren!

En dinsdagochtend om half zes… staat hij ineens voor m’n neus. De wereld is net aan het ontwaken. Het is nog stil en donker. Het is gek, om hem ineens in het echt te zien. Anders. Het is toch even wennen. Maar als we elkaar eindelijk in de armen hebben… zucht…

En nu… zitten we al 1,5 week lekker samen in onze eigen lock down. We hoeven niet eens te wennen. Het is fantastisch haha. Het gaat zo makkelijk, zo vanzelf.

Lock down love <3

Op naar vele nieuwe avonturen!

– Mariëtte